Niegdyś sokół wędrowny gnieździł się dość licznie niemal na całym świecie, zajmując rozliczne środowiska. Na początku lat 50-tych nastąpił spadek liczebności tego gatunku, kiedy do użytku w rolnictwie wprowadzono nowe środki ochrony roślin, głównie DDT oraz inne pestycydy. Obok zmian siedliskowych, wybierania jaj i młodych oraz prowadzenia odstrzału redukcyjnego był to główny powód spadku liczebności gatunku w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku a w niektórych miejscach nawet całkowitego zaniku. Wobec zaistniałej sytuacji na początku lat 80-tych zakazano stosowania DDT w większości krajów, głównie wysoko rozwiniętych, słusznie uznając ten insektycyd za głównego sprawcę wyginięcia m.in. sokoła wędrownego. Jednocześnie podjęto próby wolierowej hodowli tego gatunku z przeznaczeniem młodych do celów reintrodukcji.

Od lat 90-tych prowadzona jest jego reintrodukcja w Polsce. Od roku 2010 całość prac związanych z restytucją i monitoring w środowisku naturalnym przejęło Stowarzyszenie. W latach 2010-2021 wypuszczono na wolność prawie tysiąc sokołów. Od pierwszego gniazda w 1999 roku, jakie pojawiło się  Polsce po kilkudziesięciu latach jego nieobecności, w naturze wykluło się już około 900 sokołów. Obecnie w Polsce występuje ponad siedemdziesiąt par lęgowych na terenach górskich, miejskich i leśnych. 

Stowarzyszenie prowadzi stały monitoring na terenie całego kraju. Młodym ptakom  zakłada się obrączki obserwacyjne, które w zależności od koloru informują nas czy ptak urodził się na wolności (kolor niebieski) czy też został reintrodukowany, czyli wprowadzony na obszary, gdzie wcześniej występował, ale wyginął (kolor czarny). Dodatkowo podczas wsiedlania ptaków zakłada się także obrączki ornitologiczne, które kolorem informują o środowisku, w jakie sokół został wsiedlony. Kolor zielony – tereny leśne, kolor czerwony – tereny górskie, kolor żółty – tereny miejskie.